اشعار

ای تک سوار یک دله روحی لک الفداء          پـشـت و پـنـاه قـافـله روحی لک الـفداء

لحـظـه به لحـظه سیرۀ ناب حـسینی ات          بر عشق و عقل تکمله روحی لک الفداء

بـوی بهـشت آید از تـربت با صفـای تو        عرض سلام میکند، کعبه به کربلای تو

در قطرات خون تو گریۀ بی صدای من        در نی اسـتـخـوان من نالـۀ نـیـنوای تـو

تـو از عـشـیـره نوری ز ایـل مهـتـابی           که هر کجا بروی خـاضعانه می تابی

لـجـام وحـشی امـواج رام دسـت تـوأند           تو از طـوایـف پـیـغـمبـران گـردابـی

ای حـرمـت قـبــلـۀ حـاجــات مـا            یـاد تـو تـســبـیح و مـنـاجات مـا

تــاج شــهــیــدان هـمـه عـالـمـی             دست عـلـی، مـاه بنـی هـاشـمی

آمـدم آب به خـیـمـه بـرسـانـم کـــه نشد         چقدرغصه وغم خوردم ازاین غم که نشد!

تیرِ نامرد اگر یـــاور مشکــــم می شد          میشد این آب شود چشمه ی زمزم که نشد

امشب شب توسّل ما بر دو دست توست           در عشق حرف اوّل دفتر دودست توست

تا مشک خالـی تو شود پُـر ز اشک ما           رزق تمام گریه کنان بر دو دست توست

نـاز این دلبر خوش چهره کشیدن دارد          نـمک عشق ابـاالـفـضل چـشیـدن دارد

 تیغ کافیست، ترنج از سر راهم بردار          مات یوسف شدن انگشت بریـدن دارد

وقتی عـطش مشام حرم را دچـار کرد           آثـار زخــم را به جـگـر آشـکـار کـرد

شیری گرفت در کف خود جان مشک را           اسبی دوید و صاحب خود را سوار کرد

آمد صـدای نـاله، صدائی کـه آشنـاست           صحرا پُر از ندای غـم انگیـز یا اخاست

غم بر دل حسین نشست و به اشک دید           این عطر غم ز علقمه پیچیده در فضاست

آب از خجـالت لـب خشک تـو آب شــد          دریا ز اشک سرخ تو رویش خضاب شد

وقتـی که آب را بـه روی آب ریـخـتـی          در آتـش دلـت دل دریـــــا کــبــاب شــد

برخیز ای ستون حرم وقت خواب نیست          با من بیا به خیـمه نیـازی به آب نیست

این مشک را بگیر و ببر خیمه و بگـو          یک قطره هم نبود و دیگر رباب نیست

 به نـام آب، به نـام فـرات، نـام شـمـا            مـن آفـريـده شـدم تا كـنـم سـلام شـما

نوشتـه‌اند به روی جـبين مـا دو نفــر            شما غـلام حـسـين و منـم غـلام شـما

طلایـه‌داری و سـرلـشکـری و سقــایی          تو راست ای همه سر تا به پـات آقایی

گذشتی از سـر و دادی طلاق، دنـیا را          اگرچـه داشت ز سـر تا قدم خود‌آرایـی

وقتی بساط گریه ی مشك تو جـور شـد           مـادر رسیـد، عـلـقـمـه وادی طـور شد

پهلـوی تو شكست و دلم تا مدیـنه رفـت           داغ مـدیـنـه بـر جـگــر من مـرور شد

عشاق چون به درگه معشــوق رو کنند           با آب دیدگان، تن خود شـستـشو کـنند

قربان عاشقی که شهـیدان کـوی عشـق           در روز حـشـر رتـبـۀ او آرزو کـنـنـد

گر نـشـد مشـک ولـی مانـد امـید دگـرم          ببـرم آب در این کـاسـه چـشـمان تـرم

هم شکستند همین کاسه و هم فرق سرم          تا هـوایـی بــه سـر از آب مبـادا ببـرم

کودکان چشم به راهـند که سـقـا بـرسد           کـاش از این سـفـر دور خـدایـا بـرسـد

نـگـرانـنـد کـه بـا بـارش تـیـر و نـیـزه           دست و چشم و علم و مشک، به دریا برسد؟

ای در شب چشمان تو مهتاب گرفتار            دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می، از نفـس شعله ور تـوست            در هُـرم لب تـوست میِ نـاب گرفتـار

ای بـلـنــد هـمـیـشــه در بــالا             آســمــان کـــبــود عــاشــورا

رعـد و برق نگـاه تو طـوفان             غرش مشک خشک تو دریـا

دستی افتاد ز تن، دسـت دگر یاری کن           گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن

مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست           تو در این معـرکـۀ درد، مرا یـاری کن